Toen op 14 mei 1948 Israël zichzelf onafhankelijk verklaarde, volgde een golf van geweld die 750.000 Palestijnen uit hun huizen verdreef. Deze periode wordt door de Palestijnse bevolking de Nakba of Catastrofe genoemd. Joodse leger- en terreurgroepen verdreven 750.000 Palestijnen uit hun huizen en van hun grond. Meer dan 500 Palestijnse dorpen en gehuchten werden van de kaart geveegd. De inwoners kwamen terecht in vluchtelingenkampen. De Israëlische wetgeving maakte een terugkeer naar huis of grond onmogelijk: de eigendommen werden geconfisqueerd.

De huidige oorlog in Gaza wordt gezien als een nieuwe fase van de Nakba. Na anderhalf jaar oorlog wordt de hulpeloze bevolking nog dagelijks geteisterd door het Israëlisch leger. De verwoesting is enorm, net zoals het aantal slachtoffers waarvan een derde kinderen. Een onbekend aantal doden ligt nog onder het puin. Anderhalf miljoen burgers sloegen op de vlucht, met geen enkele veilige plek om naartoe te gaan. Alles wordt gebombardeerd, zonder onderscheid. De bewoners proberen te overleven bij een kritiek tekort aan onderdak, voedsel, drinkwater, elektriciteit en gezondheidszorg. Israëlische topfunctionarissen roepen herhaaldelijk op tot een totale zuivering. Het extreem geweld van vandaag is het resultaat van een veel te lang aanslepend onrecht. Zolang de Nakba voortduurt, is niemand veilig.

Veel mensen uit de omgeving van de Universiteit voor het Maatschappelijk Belang vertellen hoe gechoqueerd ze zich voelen en dit grof geweld niet kunnen aanzien. Deze verontwaardiging willen ze zichtbaar maken. Zo kwamen ze op het idee om een stiltecirkel te organiseren in Hasselt, en ze vonden al vlug partners in Pax Christi en Siloam vzw